Οι πραγματικοί φίλοι μένουν μαζί στα δύσκολα

Από το βιβλίο του Γεωργίου Ν. Ζούκη, που ήταν η πρώτη μας σχέση με τα Αρχαία Ελληνικά, έχει σφηνωθεί στο μυαλό μου το πρώτο αρχαίο κείμενο που διδάχτηκα στην Α' Γυμνασίου, στο ΙΓ΄ Γυμνάσιο Πολίχνης που συστεγαζόταν τότε με το ΣΤ΄ Γυμνάσιο Σταυρούπολης και ήταν ακριβώς εκείνο για τη φιλία, και πάμπολες φορές, αυθόρμητα, μου έρχεται πιο συχνά στη μνήμη:

Πιστεύω τω φίλω.
Πιστόν φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκεις.
Ο φίλος τον φίλον εν πόνοις και κινδύνοις ου λείπει.
Τοις των φίλων λόγοις αεί πιστεύομεν.
Ει κινδυνεύετε, ω φίλοι, τους των ανθρώπων τρόπους γιγνώσκετε.
Οι μεν γαρ άπιστοι φίλοι ού μετέχουσι του κινδύνου, οι δε πιστοί συνκινδυνεύουσι τοις φίλοις.
Πιστοίς φίλοις μάλλον ή χρυσώ και αργύρω πιστεύομεν.
Οι αγαθοί άνθρωποι και εν κινδύνοις αεί αγαθόν έχουσι θυμόν. Τω γαρ θεώ πιστεύουσιν.
Ώ φίλε, ο θεός τους αγαθούς ανθρώπους ού λείπει. Πολλοί άνθρωποι τω πλούτω μάλλον ή τω θεώ πιστεύουσι.

Οι πραγματικοί φίλοι μένουν μαζί στα δύσκολα

Και να ακούσουν τα προβλήματα σου 

Φίλος είναι αυτός που γνωρίζει τα πάντα για σένα και εξακολουθεί να σε συμπαθεί
Ανεξάρτητα από το μέγεθος

Το πόσα λεφτά έχεις

Το σχήμα

Το χρώμα 

Το είδος

Ή την ηλικία 

Ο πραγματικός φίλος δεν σε αφήνει να κάνεις βλακείες μόνος σου 

Αλλά θα σε σταματήσει από το να κάνεις κάποιο λάθος 

Θα σε κρατήσει ζεστό

Θα σου δώσει ώθηση 

Θα είναι εκεί όταν δεν είσαι καλά 

Θα σε προστατεύει 

Θα είναι τα μάτια σου όταν δεν μπορείς να δεις

Και δε θα σε αφήσει ποτέ!

Οι αληθινοί φίλοι είναι για πάντα